Ik heb schrijven pas op latere leeftijd ontdekt. Ik was niet een van die kinderen die altijd maar ideeën in een schriftje krabbelden. Ik was een lezer. Ik las alles wat los en vast zat, van wetenschappelijke boeken tot klassiekers, van moderne Nobelprijswinnaars tot de allerbeste pulp. Naarmate ik meer las, realiseerde ik me dat ik steeds dezelfde verhalen las en besloot ik zelf een poging te wagen. Tenminste, zo herinnerde ik het me, maar ik zat ernaast. Ik kwam laatst wat dingen tegen die ik had geschreven in mijn middelbareschooltijd. Als jongvolwassene had ik dus ook al geschreven. Dat was een aangename verrassing. Nu had ik het bewijs waarmee ik kon toetreden tot het selecte groepje schrijvers die altijd al schreven – maar ik dwaal af.

Ik besloot een cursus romanschrijven te volgen bij het Bethesda Writer’s Center en sloot me aan bij The Writer’s Way, een groep mensen die elkaars schrijven verbeterden met behulp van positieve feedback. Dit waren beide fantastische ervaringen voor een beginnende schrijver. Op de cursus leerde ik schrijven en dankzij The Writer’s Way kwam ik erachter waar ik in uitblonk.

Toen ik vervolgens een tijdje in Schotland in Edinburgh woonde, sloot ik me aan bij een andere schrijfgroep: The Edinburgh Creative Writers Club. Deze groep werd geleid door schrijvers zelf; sommigen hadden al gepubliceerd, anderen nog niet. Ze gaven positieve feedback op elkaars werk. Na een tijdje begon ik de groep te leiden. Ik leerde hoe ik een schrijfgroep kan leiden waar iedereen zich gehoord en gesteund voelt, en waar opbouwende kritiek gegeven wordt. Toen ik na een jaar terugkeerde naar de Verenigde Staten, gebruikte ik de vaardigheden die ik in Edinburgh had geleerd en begon mijn eigen schrijfgroep: The Washington Creative Writers Group. 

De groep werd een veel groter succes dan ik had verwacht. In twee jaar tijd groeide de groep van vier schrijvers per week tot meer dan twintig. Toch had ik het gevoel dat er iets miste. 

Hoe kon ik dat wat ik voor mijn plezier deed, veranderen in iets waar ik van zou kunnen leven, en waar ik tegelijkertijd een verschil me